اثر حاد نوع و شدت انقباض‌ پویا بر شاخص‌های عملکردی و برخی متغیر‌های الکترومایوگرافی پرش عمودی ورزشکاران دوومیدانی

  هدف از این پژوهش مطالعۀ اثر زودگذر نوع و شدت انقباض­های پویا بر برخی متغیر­های الکترومایوگرافی و عملکردی ورزشکاران حرفه­ای دوومیدانی بود. آزمودنی­ها 9 نفر بودند که در چهار روز متفاوت و به­صورت تصادفی، یکی از چهار پروتکل گرم کردن معمول (گروه کنترل)، گرم کردن و اجرای یک وهلۀ 4 تکراری نیم‌چمباتمۀ فعالیت منفی (120 درصد 1RM)، گرم کردن و اجرای یک وهلۀ 6 تکراری نیم‌چمباتمۀ فعالیت توانی– قدرتی (80 درصد 1RM) و گرم کردن و اجرای یک وهلۀ 12 تکراری نیم‌چمباتمۀ فعالیت توانی– سرعتی (40 درصد 1RM) را اجرا کردند. 7 دقیقه پس از اجرای هر پروتکل، از آزمودنی­ها آزمون حداکثر انقباض ایزومتریک ارادی (MVIC) و پرش عمودی به‌عمل آمد و همزمان فعالیت الکترومایوگرافی عضلۀ راست رانی، پهن خارجی و دوسر رانی در آزمون MVIC و مرحلۀ درون­گرای پرش عمودی به ثبت رسید و سپس شاخص حداکثر فعالیت عضله و نسبت RMS/MVIC از آن استخراج شد. نتایج نشان داد ارتفاع پرش عمودی، حداکثر فعالیت عضله و نسبت RMS/MVIC پس از انجام پروتکل­های نیم‌چمباتمۀ فعالیت منفی و توانی– قدرتی در مقایسه با گروه کنترل با افزایش معناداری همراه بود (05/0P≤). همچنین پروتکل فعالیت منفی در مقایسه با پروتکل توانی- قدرتی از افزایش بیشتری برخوردار بود (05/0P≤)؛ بنابراین، استفاده از گرم کردن ویژه، شامل نیم‌چمباتمه با شدت­های فوق‌بیشینه و نزدیک به بیشینه نسبت به گرم کردن معمول می­تواند عملکرد پرش عمودی متعاقب را بهبود ­بخشد.